Mijn lief, ik breng je bloemen mee.
Mijn lief, ik overlaad je met gedichten.
Mijn lief, ik bereid een etentje voor twee.
Mijn lief, ik toon je mooie vergezichten.

Mijn lief, ik vaar je naar de zon.
Mijn lief, ik droom je mooiste droom.
Mijn lief, ik zin een lied aan je balkon.
Mijn lief, ik houd me nog in toom.

Mijn lief, ik omarm je alle dagen.
Mijn lief, ik zal al je onrust sussen.
Mijn lief, ik moet je een ding vragen.
Mijn lief, mag ik je kussen.

8 september 2014

Gegeven het aanvaarden van de geboorte
als onomstreden voor de mens,
het feit te zijn wie men wil zijn
en zich geheel zelfstandig te uiten,
te gaan en te staan waar men wil,
is het onbegrijpelijk
dat men niet mag beschikken over de eigen dood.

Men zal blijven bestaan,
tenzij een terreurdaad dat ontneemt.
Men moet gedwongen pijn lijden,
tenzij men betere medicijnen toestaat.
Men dient de aftakeling te ondergaan,
tenzij meer zorg wordt gegeven.
Men beschikt niet over het eigen lot,
anders dan bij goedvinden van de wet.

Niet de mens, maar de wet legitimeert het bestaan.
Mensen maken wetten, regels en systemen.
De mens ontneemt zichzelf de dood.

3 september 2014

De dag laat zijn pijnen los.
Ze drukken als steken in mijn lijf.
Niemand die omkijkt of ziet
waar ik sta.

De natuur strooit ontij.
Stormen en regens slaan op me neer.
Geen hond, geen dier kijkt op,
merkt dat ik besta.

De wereld uit zijn woede.
Oorlogen en terreur overkomen me.
Nergens in het vizier,
onnodig is mijn bestaan.

Gesmoorde gedachten en geest.
Gevlucht uit mijn brein
Verdwenen het goddelijke.
Slechts zijn.

2 september 2014
Kees Koot

Een vel, ogenschijnlijk kwetsbaar,
van doorzichtig dun papier,
krijgt door slanke handen
de nodige verbanden.
Het lijkt op alledaags vertier,
maar de vingers vormen een gebaar.

Een kraanvogel gevouwen,
geen verstrooiing, maar een kunst,
van terugkerende patronen.
Zoals de handen en de vouwen tonen,
vragen zij de goden om een gunst,
wanneer we om de doden rouwen.

31 augustus 2014
Kees Koot

De trein wacht nog op het station,
de kaartjes zijn nog niet geknipt.
De koffers staan gepakt op het perron,
terwijl de machinist uit zijn cabine glipt.

Uit de luidsprekers klinkt een stem,
een wisselstoring wordt gemeld.
De loc staat stevig op de rem.
Ongerustheid wordt er doorverteld.

Men roept: de trein die is ontspoord
al voor de eerste bocht.
De reis tijdelijk verstoord,
een machinist die wordt gezocht.

Rest automatenkoffie en de krant,
totdat tot doorreis wordt besloten.
Naarstig zoekt ik het restaurant,
helaas is deze al gesloten.

1 september 2014
Kees Koot

Als mijn stem straks zachtjes kraakt,
zing jij dan met me mee?
Het mooiste lied voor jou gemaakt,
zingen wij dan met zijn twee.

Als ik de woorden ben vergeten,
neurie jij dan met me mee?
De zinnen zijn versleten,
maar wij zingen met zijn twee.

Als ik de noten niet kan halen,
dans jij dan met me mee?
We draaien duizend malen
op het liedje van ons twee.

Als mijn klanken zijn verstomd,
zing jij dan voor ons twee?
En als er niemand komt,
zing en dans ik met jou mee.

30 augustus 2014
Kees Koot

Ongeduld valt niet te betomen.
Rijen zwellen aan bij kassa’s,
toegangspoorten en verzorgingshuizen.
Niemand kan eraan ontkomen.
Verzwolgen door de mensenmassa’s
verkwijnen we bij sluizen.

We raken oud en ook versleten,
het leven gaat te snel,
terwijl we leunen op een stok.
Misschien moet je het vergeten,
ben je niet langer in tel
en blijft het wachten in je hok.

Waren we maar slakken,
dan weet je het gaat traag.
Je onderkomen op je rug
met allerhande ongemakken.
Rest nog wel de vraag:
Vervliegt de tijd dan vlug?

28 augustus 2014
Kees Koot

Honingzoete druiven proeven,
dampend warme balsem wrijven,
bloesem geurige parfum ruiken.
Een mannenarm om te gebruiken,
zijn harde spieren strijken,
samen in een bad vertoeven.

Een moderne galerie bezoeken,
een wijntje bij de open haard,
luisteren naar een operette,
Wegdromen bij sonnetten,
nogmaals elkaar tot lief verklaard,
samen een vakantie boeken.

27 augustus 2014
Kees Koot

Onze huid sluit naadloos aan,
voegt zich volkomen.
Laat onze gevoelens gaan,
de trillingen stromen.

Onze zintuigen staan open,
voor zenden en ontvangen.
Gedachten die over lopen,
compleet verlangen.

Ons aura ontstijgt,
mengt zich om ons heen.
De een en ander nijgt,
vormen samen een.

Onze ruimte die uitdijt,
van nu tot oneindig.
Verdwenen de tijd.
het leven volledig.

26 augustus 2014
Kees Koot