Een vel, ogenschijnlijk kwetsbaar,
van doorzichtig dun papier,
krijgt door slanke handen
de nodige verbanden.
Het lijkt op alledaags vertier,
maar de vingers vormen een gebaar.

Een kraanvogel gevouwen,
geen verstrooiing, maar een kunst,
van terugkerende patronen.
Zoals de handen en de vouwen tonen,
vragen zij de goden om een gunst,
wanneer we om de doden rouwen.

31 augustus 2014
Kees Koot