Hoe lastig is het om alleen te gaan,
te wandelen zonder metgezel.
Geen aanspraak of een ogenspel,
nergens naar toe, maar overal vandaan.
Hoe troosteloos is het achter lege ruiten,
thuis te komen in een ledig huis.
Geen welkom of een vrolijk thuis,
nergens binnen, maar altijd buiten.
Hoe vervelend is het over te blijven,
voort te leven op een kale rots.
Geen fierheid of vervulde trots,
nergens waardering, maar koersloos drijven.
20 maart 2014
Zonder het te merken worden we besmeurd
door achterklap en laatdunkendheid.
Onzichtbaar, liggend als een vuile deken
over je hart en ziel.
De ware smet ligt op de tongen,
die kwaadspreken en vernederen.
Het slijk hangt aan en vroeg of laat
zuigt het hen mee in het diep.
In gun hen geen blik of woord,
geen kans zich verder af te zetten.
Het zwart kleurt nooit.
Respect en eigenwaarde zeer.
18 maart 2014
Meneer Verschoor, die was zo proper,
altijd keurig in het pak met das.
Zijn beroep dat was verkoper.
Hij had zijn folders in een aktetas.
Poetsen en schoonmaak was zijn vak.
Alles wist hij van zachte zeep en ossengal.
Schoensmeer, borstels, spullen voor ’t gemak.
Hij had zoveel en wel in honderdtal.
Zijn schoenen strak geveterd met een strik
en verder blonk en rook hij heerlijk fris.
Iedereen gunde hem een nette blik.
Maar in het donker zocht hij met kordate pas,
in de spelonken van de stad
of er voor hem nog een schone dame was.
17 maart 2014
Het recht van ieder,
van doen en laten.
Het recht van schrijven,
van boeken en lezen.
Het recht van spreken,
van zoeken en weten.
Het recht van blijven,
van gaan en staan.
Het recht van leren,
van geven en nemen.
Het recht van geloof,
van hoop en liefde.
Het recht van vrede,
van zorg en rust.
Het recht van gedrag,
van aard en eigenheid
Het recht van stem,
van kiezen en delen.
Het recht van samen,
van jullie en wij.
Het recht van zijn,
van jou en mij.
16 maart 2014
Geef mij geen bemoediging
voor wat ik met liefde doe.
Geef mij geen schouderklop
voor wat mijn plichten zijn.
Geef mij geen dankbetuiging
voor wat ik onbaatzuchtig vervul.
Geef mij geen waardering
voor wat ik later zelf behoef.
Ik beloon mijzelf.
15 maart 2014
Horden lopend door het leven,
springen over metersbrede sloten.
Wachten we toch maar even
of hebben we al tot de sprong besloten?
Hobbels nemend door de straten,
struikelend over omhoog staande stenen.
Aarzelen we voor de grote gaten
of nemen we toch de benen.
Klimmen over omgevallen bomen,
slingerend door ondoordringbaar bos.
Zullen we er ooit wel komen
of gooien we de remmen los.
Obstakels zijn er in vele maten,
geen pad is zonder hindernissen.
Stilstaan is het leven laten.
Beter kun je over je eigen weg beslissen.
13 maart 2014
Een vlak,
een kale plek,
een plaats om op te zitten,
een moment van rust.
Het draagvlak,
de plek om in te vullen,
de plaats om te ontmoeten,
het moment van samenzijn.
Een stoel in huis
zegt welkom,
zegt gedag,
zegt kom terug,
ga zitten,
blijf bij mij.
10 maart 2014
In mijn slaap zie ik een oogverblindende schoonheid.
Ik tuimel rond en kan het niet bevatten.
In mijn slaap hoor ik oorstrelende muziek.
Ik dompel me onder en kan het nauwelijks beroeren.
In mijn slaap ontwaar ik een hartverwarmende omarming.
Ik wentel me er in en kan het niet begrijpen.
Ik blijf slapen en wil nooit meer ontwaken.
4 maart 2014
Ik blader in verkadeboeken.
Geniet van zoveel schoon.
Ver hoef ik niet te zoeken
voor mijn eerbetoon.
De leermeester van natuur
kreeg hier zijn eigen park.
De grond is er wat zuur,
zegt de tuinman met de hark
Hij werkt voorzichtig, zeer beslist
langs de witte kluifjeszwam
en om de wortelende aardappelbovist,
die hij bij het werken tegenkwam.
Zo nu en dan staart hij in de bomen.
Het is de goudvink die hij ziet.
Mocht u er ook eens komen:
vergeet dan de tuinman niet.
3 november 2008
Ik luister naar de nacht.
Bijna niets verandert.
De wereld draait door.
En toch de rust van de nacht
is de energie voor de dag.
Het duister is het licht van morgen.
2 maart 2014