Honingzoete druiven proeven,
dampend warme balsem wrijven,
bloesem geurige parfum ruiken.
Een mannenarm om te gebruiken,
zijn harde spieren strijken,
samen in een bad vertoeven.

Een moderne galerie bezoeken,
een wijntje bij de open haard,
luisteren naar een operette,
Wegdromen bij sonnetten,
nogmaals elkaar tot lief verklaard,
samen een vakantie boeken.

27 augustus 2014
Kees Koot

Onze huid sluit naadloos aan,
voegt zich volkomen.
Laat onze gevoelens gaan,
de trillingen stromen.

Onze zintuigen staan open,
voor zenden en ontvangen.
Gedachten die over lopen,
compleet verlangen.

Ons aura ontstijgt,
mengt zich om ons heen.
De een en ander nijgt,
vormen samen een.

Onze ruimte die uitdijt,
van nu tot oneindig.
Verdwenen de tijd.
het leven volledig.

26 augustus 2014
Kees Koot

Ik til het kind in mij,
koester en bescherm het.
Geef het rust en ruimte
om zich te ontplooien.

Ik draag de vrouw in mij,
bemin en omarm haar.
Geef haar charme en liefde
om haar te laten stralen.

Ik verhef de man in mij,
bemoedig en steun hem.
Geef hem kracht en waardering
om zichzelf te zijn.

25 augustus 2014
Kees Koot

Elke ochtend liep hij daar,
sloffend van de bus,
gedragen door een afgedragen jas
en hangend aan een mouw.

Zo ging dat van jaar tot jaar,
voor de jas een heuse klus,
het sjouwen met die tas,
liefst trok hij hem aan een touw.

Door de tijd versleten,
de inhoud nauwelijks bekend,
maar zeker vol verhalen,
die straks met hem verdwijnen.

Een tas met een geweten,
aan de afgedragen jas gewend,
zal hij de honderd jaren halen
of in een stille hoek verkwijnen?

20 augustus 2014
Kees Koot

In overvloed kreeg ik de dagen.
voor een leven lang bezorgd
en ook voor duizend vragen
is tegelijkertijd gezorgd.

Met honderd vrienden en vriendinnen
werd ik overladen.
Elke dag kon ik weer te rade
en overnieuw beginnen.

Tot alle vragen zijn uitgelegd
en de dood mij komt trakteren
heb ik bijna honderd keren
een vriendin of vriend gedag gezegd.

Niet de vragen in het leven
of de tijd die is vergaan
geven zin aan het bestaan,
maar de laatste vriend die is gebleven.

18 augustus 2014
Kees Koot

Hoog vliegen zilveren vogels
van noord naar zuid, van oost naar west,
eindeloos op weg.

Hoe mooi kun je de wereld wensen?
Ruwe bergen met witte toppen,
rivieren als zilveren draden.

Wolken gestapeld in witte dotten,
overal wegen die ons verbinden.
Nergens grenzen.

Hoe rauw kun je de wereld maken?
Enkel handen met wapens
en brute mannen die commanderen.

Nergens lachende kinderen,
slechts treurende mensen
en doden eindeloos op weg.

18 juli 2014
Kees Koot

Het kalme wenken van let op.
Een vrije hand die je behoedt.
Haal vooral geen onzin in de kop.
Wees attent en het komt goed.

Het luchtig zwaaien van een afstand.
Vrolijk wuiven: hier sta ik!
Kom snel en neem me bij de hand,
Mijn hart dat klopt van rikketik.

Het langzaam wiegen op de wind.
Bladgeritsel. Het geeft rust.
Ga zitten en voel je zeer bemind.
Voel je lippen en je wordt gekust.

1 juli 2014
Kees Koot

Zonder iets te zeggen,
zit mijn keel vol brokken.
Zonder uit te leggen,
val ik voor haar lokken.

Zonder op te kijken,
sluip ik dichterbij.
Zonder te laten blijken,
ben ik van binnen blij.

Zonder na te denken,
geef ik haar mijn lach.
Zonder te hoeven wenken,
maakt zij vandaag mijn dag.

15 juli 2014
Kees Koot

Wegen liggen tussen veel bezochte steden.
Paden verbinden rustieke dorpen.
De zoektocht leidt over ongebaande stroken.

Onvrede vind je langs brede wegen.
Geluk kom je op getreden paden tegen.
De liefde blijft een onbedorven pad.

5 augustus 2014
Kees Koot

Ik zie lange corridors met deuren,
de wandelgangen van het kantoor.
Mensen komen en gaan,
fluisteren en zeuren,
drinken er koffie tussendoor.
Ze hangen en staan.

De dames en heren lopen alleen
of in groepen, sjokken en slepen
tussen kantoor en kantine.
De muren van glas of van steen
worden soms aangegrepen
op zoek naar lucht of nicotine.

Geen gang is gelijk,
noch hen die er toeven.
Ze zijn slechts een poort
zonder raam of uitkijk.
Gevormd door de groeven
waar al wordt gehoord.

23 juli 2014
Kees Koot