Vertel me van de dagen,
dat we vrolijk speelden.
Het antwoord op de vragen
en alles wat we deelden.

Vertel me van de feesten,
waarop we samen zongen.
Het tekent toch het meeste,
waarvan we zij doordrongen.

Vertel me van de tijd,
die met ons is vergaan.
Voor het komend afscheid
bewaren wij een traan.

Vertel me van het verleden
die in liefde is doorstaan,
want daaraan besteden
wij onze allerlaatste traan.

26 december 2013

O, wat ben jij afgevallen
je gezicht krijgt nare trekken
onder je ogen heb je wallen
en bij je oren zie ik vlekken

Ik wil dat niet meer langer horen
en heb de aanval ingezet
niets kan mij gaan verstoren
tot ik omkom in het vet

De vrieskast allereerst geplunderd
van een goed gevuld konijn
wat er later naar mij glundert
was ooit het rugje van een zwijn

In de schoorsteen hing te drogen
een hele dikke runderworst
en wat ik vast zou mogen
zijn die vogeltjes met korst

Wat zal ik verder gaan proberen ?
In de schuur stonden in ‘n grote kist
rode appels, en sappig volle peren
ik verzwelg ze voor ze zijn gemist

Geschakeld naar de hoogste trap
eet ik alles op mijn weg
goudgefruite uitjes, abrikoos op sap,
rode bietjes, niets wat ik me nog ontzeg

Volop zit ik nu te schranzen
oliebol, appelflap en pannenkoeken
tulband en amandelkransen
het komt me toe uit alle hoeken

Eindelijk de sleutel tot de proviand
feestsalades in een hap verslonden
druipend vet lik ik van mijn hand
raak van taart zelfs opgewonden

Uit de keuken komen zoete geuren
mijn wangen moeten bollen
het grote werk staat te gebeuren
de kerstbroden en weihnachtsstollen

Al dat eten stijgt me naar de kop
maar mijn broek zit me nog te ruim
het bestaat niet dat ik stop
bij schalen vol fondant en chocoschuim

Niets is me meer te mal
dus in de vrolijke kerstnacht
heb ik tenslotte in een stal
‘n os en ezeltje geslacht

In een hoekje stonden er drie rijken
verder Jozef en Maria met hun kind
ineens wat bibberend te kijken
want door alle kieren kwam de wind

Ieder in de wereld kent zijn plicht,
dus drommen herders en hun schapen,
stonden buiten in het sterrenlicht
mijn afgekloven botten op te rapen

Morgen is het Kerstmis
waarbij klokken luiden voor de vree
en als ik me niet vergis
eet ik dan weer een hapje mee.

24 december 2007

Denk je het me ooit te verklappen,
waarom je lacht, zodra je bij me bent?
Verwacht je het er uit te flappen,
waarom je danst, zodra je me herkent?
Weet je me het zomaar te vertellen,
waarom je zingt, zodra je van me hoort?
Lukt het je me helder voor te stellen,
waarom je zweeft, als je me bekoort?
Kun je het me toch een keer zeggen,
waarom je briest, als je me betwist.
Is het me nog uit te leggen,
waarom je huilt, als je me mist?

30 november 2013

Zal ik een lachje van je krijgen?
Je geeft ze zo vaak weg.
Kan ik een lachje van je lenen?
Je hebt er nog genoeg.
Moet ik een lachje van je stelen?
Je bent er veel te zuinig mee.

Zal ik een lachje geven?
Je heb er echt een nodig.
Kan ik een lachje achterlaten?
Je komt er wat tekort.
Moet ik een lachje op gaan halen?
Je vrolijkt er van op.

Zullen we een lachje delen?
Dan hebben we samen pret.

29 november 2013

Toen mijn benen konden lopen,
kwam ik naar je toe.
Toen mijn armen konden dragen,
tilde ik je op.
Toen mijn ogen konden zien,
keek ik naar je uit.
Toen mijn oren konden horen,
luisterde ik naar je.

Nu mijn benen zijn verstramd,
wacht ik op je.
Nu mijn armen zijn verstijfd,
laat ik je staan.
Nu mijn ogen zijn vertroebeld,
zoek ik naar je.
Nu mijn oren zijn verdoofd.
wacht ik op je stem.

Kom naar me toe.
Hou me vast.
Kijk naar me uit.
Hoor me aan.
Kus me.

28 november 2013

Regels en normen bepalen gedrag.
Wetten en geboden zijn de maat.
Wie zegt je dat iets mag?
Wie stelt hoever je gaat?

Hoeveel ruimte eigen je je toe
om wie of wat je bent?
Voor ieder is er plaats genoeg,
als je die van de andere erkent.

Niet meer dan je lijf
is genoeg om in te leven.
Pas na een levenslang verblijf
kan je jouw ruimte geven.

Wat je voelt en hoe je denkt,
blijft niet opgesloten.
Het is een dagelijks geschenk,
dat je deelt met lotgenoten.

27 november 2013

k voelde me een trekpop
met gebroken draden.
Het leven op zijn kop,
even zonder daden.

Gekluisterd aan het bed,
hooguit beentje heffen.
Rusteloos zonder de pret.
Ik ging het me beseffen.

Kon ik maar op pad,
buurten en wat praatjes.
Dit hangen ben ik zat.
Ik zoek mijn beste maatjes.

Een trekpop in een kist,
niet eens een marionet.
Vast wel iemand die me mist,
en mij optilt uit mijn bed.

26 november 2013

Niet de woorden doen pijn,
maar de oren die ze niet verdragen.
Niet de beelden geven aanstoot,
maar de ogen die ze niet bevatten.
Niet de gevoelens zijn kwetsend,
maar de mensen die ze niet begrijpen.

25 november 2013