Zwaai- en knipperlichten op het dak,
geschal snelt mee vooruit.
Ik lig daar met wat ongemak,
van mij kan die boel wel uit.

Agenten vragen naar je namen
zonder zich zelf voor te stellen.
Broeders knielen naast je en beramen
hoe ze het me gaan vertellen.

We schuiven er twee platen onder
en dan tillen we je op.
Een ketamine spuit, het is een wonder,
laat je zweven dat is top.

De ambulance in geschoven
komen nog meer vragen,
maar ik kan het niet geloven,
mijn antwoorden vertragen.

Ik ijl langs wegen,
kleuren en geluid draaien om me heen.
Morgen valt alles tegen
en rest mij een gebroken been.

22 november 2013