Het waarom maakt me boos.
Het moment maakt me kwaad.
De reden maakt me nijdig.

Opwinding overmeestert me.

Ik schop tegen muren.
Ik trap op tenen.
Ik struikel over drempels.
Ik huil.

Achter mij schijnt de zon.

Ik draai mij om
en vlieg op de wind
door mijn tranen heen.

19 november 2014

Het fundament gelegd,
verankert op meters diepe palen.
Met inzet steen op steen gestapeld,
kozijnen keurig recht gesteld
om het beste te behalen,
maar nu wordt het geslecht.

Het huis dat welkom heette,
waar alles werd uitgesproken,
en de bewoner vreugde bracht.
Heren hebben het bedacht,
dat het moet worden afgebroken
zonder eer en zonder geweten.

Het huis heeft nog slechts een poort,
die straks wordt dichtgetrokken.
Verlaten, enkel die laatste deur
zonder glans of kleur,
daaromheen resten de brokken.
Het huis dat is vermoord.

18 november 2014

Het stormt in mijn kop.
Het najaar woelt overhoop
wat lang bedekt is geweest.
Vooral wat ik heb gevreesd
drijft me in de knoop
Waar vind ik de stop?

IJzige wind bevriest mijn lijf.
De winter zet alles stil
wat eens in beweging was.
In de kilte zet ik een laatste pas.
Weet niet meer wat ik wil
of waar ik straks verblijf.

Een zachte bries warmt de geest.
De lente ontluikt het groen
wat onderaards verbleef.
Het ontwaakt wat me ooit dreef,
zegt me wat te doen.
Leven op een nieuwe leest.

De sirocco voert de hitte aan.
De zomer laat alles bloeien
wat langzaam is ontloken.
Ik voel wat me heeft ontbroken
Verandering blijft boeien,
geeft zin aan het bestaan.

17 november 2014

Vanaf

De geboorte stapelt de mens
tasten en voelen,
op kennis en kunde,
op wijsheid en wetenschap.
Ervaring volgt.

Totdat.

Het hart langzamer klopt,
het brein verweekt,
het lichaam afbreekt,
de waarneming vervliegt.
Het stopt.

Uiteindelijk.

Resteert de overdracht,
gedeelde kennis,
ontwikkeling van de ander,
gedachten en waardering.
Leven in de geest.

Tot slot.

Gaan zij dood,
die niet hebben geleefd,
geleerd, gezaaid, lief gehad.
Vasthouden is sterven.
Doorgeven is voortleven.

12 november 2014

Het oordeel over schoonheid is onvolledig.
Niets en niemand is langs de zelfde lat te meten.
Wat tastbaar is, gaat ten onder aan smaak.
Wat smaak heeft, mankeert de tastbaarheid.

Geur is niet te vatten.
Klank vervliegt.
Beeld vervaagt.

Schoonheid vergaat.
Zo ook de rede.

11 november 2014

Een kleurig potje op de schoorsteen,
een sierlijk stuk uit voorbije jaren,
over uit een erfenis.
De poetsdoek gaat er overheen
om de kostbaarheid te sparen,
een voortdurende kommernis.

Kleine barstjes zijn toch zichtbaar,
aan het oortje mist een scherf
en de deksel heeft een scheur.
Het blijft voor ons heel kostbaar,
gaan voorbij aan elke kerf
en waarderen het op kleur.

Het is zoals het leven,
dat af en toe verstilt,
maar voortdurend beklijft.
Elkaar waardering geven,
wanneer het soms verkilt,
het is de kleur die blijft.

9 november 2014

Het helmgras kruipt tot de terrassen
De duinen plooien tot de deur.
De zeewind verstrooit een zilte geur. De mensen laten zich verrassen.

Een fietstocht naar de Camperduinen.k
Een rengroepje in de vroege morgen.
Een team in touw voor ons om te zorgen.
Een bende kleintjes die langs de vloedlijn struinen.

Een eerste nacht waarin onheil werd voorspeld.
Een tiental Koten die elkaar vermaken.
Een drinkend tal wil niet verzaken.
Een geruisloze die van al verteld.

Achterkleinkinderen tot 10 uitgebreid.
Strandzeilen bij een straffe wind.
Moeders die blijven zorgen voor hun kind.
Verder tapas die men samen heeft bereid.

Een foto mocht er niet ontbreken.
Een afwas van wel meters hoog.
Bij het lied bleef niemand droog.
Na de quiz was de helft onder de druk bezweken.

8 november 2014

De wind voert mijn gedachten.
Ik streel je haren in de plooi.
De zon warmt mijn lichaam.
Ik pak je innig vast.
De regen spoelt mijn verdriet.
Ik huil met je mee.
De nacht stemt me tot rust.
Ik sus je zacht in slaap.
De wolken voeden mijn dromen.
Ik vertel je mijn verhalen.
De natuur drijft me op weg.
Ik ga met je mee.

6 november 2014

Een boom bladerloos,
troosteloos.
Een regenbui koud,
nat.
Een weg eindeloos,
leeg.
De herfst grauw,
grijs.

Een bed bedekt,
warm.
Een huis open,
droog.
Een arm troostvol,
koesterend.
Jij alles,
ik.

29 oktober 2014

Alles wordt omhuld,
laag na laag,
verdwijnt.

De aarde met groen,
en boom en plant.
De dieren met schubben,
en schild en vacht.
De wegen met klinkers,
en asfalt en tegels.
De mensen met hemden,
en broeken en jassen.

Onder het pantser
en vel en huid,
naakt,
groeit het,
en klopt en leeft.

28 oktober 2014