Meneer Verschoor, die was zo proper,
altijd keurig in het pak met das.
Zijn beroep dat was verkoper.
Hij had zijn folders in een aktetas.

Poetsen en schoonmaak was zijn vak.
Alles wist hij van zachte zeep en ossengal.
Schoensmeer, borstels, spullen voor ’t gemak.
Hij had zoveel en wel in honderdtal.

Zijn schoenen strak geveterd met een strik
en verder blonk en rook hij heerlijk fris.
Iedereen gunde hem een nette blik.

Maar in het donker zocht hij met kordate pas,
in de spelonken van de stad
of er voor hem nog een schone dame was.

17 maart 2014