De stappen die ik zet,
brengen mij dichter bij mijn lot.
Ik prevel mijn gebed
en richt me tot mijn vader, God.

Vaderen zijn me voorgegaan.
Zij hebben het pad gelegd.
Het begin en eind, mijn voortbestaan,
waarop zoveel zinnen zijn gezegd.

Wetend dat ouders op mij pasten,
beantwoordt het de levensvraag:
Waarom ik de lusten en de lasten
onbekommerd met me draag.

Ook ik zal mijn kinderen leiden
en hen richting geven,
door de gevaren te vermijden,
naar het eeuwig leven.

5 september 2011

Tempel van mijn laatste rust
markeer mij met pilaren.
Hier word ik gedag gekust
voldaan van alle jaren
van mijn levenslust.

Langs Hadramout nam ik de wijk,
ebbend op de jaargetijden
terug naar Sheba, veilig koninkrijk,
en ook Menelik de ark geleidde
naar het onderaardse rijk.

Bodem van de koestering
voor allen die ik lief had.
Overladen in een schittering,
einde van mijn pad,
begin van de herinnering.

Zonder praal en pracht
in eenvoud die zo siert,
vertrouwend op de Almacht,
die mijn leven heeft bestierd.
Rots van nieuwe kracht.

17 februari 2010

Ze heeft de Franse koning nog gezien.
Het was een zondag op de Dam.
Met haar mama en zusje Willemien,
ze wachtten op de paardentram.

In 1802 geboren en in 1870 overleden,
familie heeft haar hier gebracht,
Op de handkar vanuit de stad gereden.
Ligt ze bij een boompje, precies zoals ze dacht.

Naast haar liggen jonge heren.
De een van na de Schoolstrijd,
de ander uit de stad Almere,
als ze wist waar dat toch leit.

Aan de overzij een dametje van stand.
Ze had een theeplantage in de Oost
en verder aan de achterkant
een brombeer, van beroep was hij suppoost.

Vooraan bij de entree
staat een tombe, overdreven,
van de circusbaas Oscar Carré,
ze zou hem nu geen cent meer geven.

Daar achter bij de Wetering,
als ze het eens goed beziet,
ligt die excentriekeling.
Hoe heet ie, van de Roxy?

Kom je terug op Moederdag?
Het is dan altijd heerlijk druk.
Ik weet niet waar aan het lag,
maar mijn dag kan niet meer stuk.

20 oktober 2010

De Wetering glanst het laatste licht,
dat door de wolken daalt
en in het bekoorlijk zicht
weet ik waarom het straalt.

‘t Schouw stapelt zich in treden.
Het groen en zachte mos sluipen,
hoog, hoger, weg van het verleden,
alsof ze naar mijn toekomst kruipen.

Tussen vogels, vlinders, vissen,
de regen en de zonnestralen.
Ik zal mijn liefste missen,
maar eens kom ik haar halen.

Langzaam word ik opgetild.
Ik veer ongemerkt omhoog.
Verlost, haast ongewild,
naar het midden van de regenboog.

19 augustus 2010