Aan de oevers van de Poel
torent hoog de St. Urbanuskerk.
Het is het Bovenkerk’s gevoel,
de spits die reikt tot in het zwerk.

Al vallen stenen uit gewelven,
staan er steigers om de torenkrans.
Nimmer zal het Bovenkerk bedelven.
Er is een nieuwe kans.

Vanaf mijn jeugd heeft het mij bekoord.
Terugkomend van elke ronde
weet ik: Daar ligt mijn vredig oord.

Nooit kavelt mijn veilige haven af.
Ik raak altijd opgewonden,
zelfs daar liggend in mijn graf.

27 augustus 2013