Veel vliegt langs ons heen,
we kijken vaak niet om of op.
Mensen voelen zich alleen,
wachten op een schouderklop.
Huilen zacht hun dikke tranen,
het verdriet wordt uitbetaald.
Proberen zich een pad te banen,
maar weten dat ze zijn verdwaald.
Voor hen strek ik mijn armen uit,
omarm ze met mijn koestering.
Morgen gaan ze weer vooruit,
wanneer ik hen opnieuw omring.

6 januari 2014