Het spijt me zo dat ik het zeg:
dat ik voor het noodlot ben geboren.
Het mag me eigenlijk niet storen,
maar ik heb ook elke dag weer pech.

Ligt mijn kind in bed te hoesten,
dek ik het de dekens toe, zo zacht,
daana lig ik wakker heel de nacht
om vervolgens zelf te proesten.

Hangt men ergens lampen op,
dan hoef ik maar op te staan,
om het leven door te gaan
met een gaatje in mijn kop.

Zet men ramen even open,
voel ik meteen de trek,
om daarna met een stijve nek
nog weken door te lopen.

Vind ik de auto die ik zocht
en heb ik hem meteen besteld.
Word ik even later opgebeld,
dat het model is uitverkocht.

Is er een hobbel in de weg
en ben ik aan de wandel.
Dan lig ik met mijn hele handel
languit in de mooiste heg.

Ik wil niet langer klagen.
Het is de voorzienigheid.
Dus betuig ik bij deze spijt:
Het is plezier mijn lot te dragen.

4 april 2008