Toekomst is onzekerheid,
angst een slechte raad,
dus gaan de mensen zeuren
bij aardige assuradeuren
om wapens tegen kwaad,
waarmee hij hen verblijd.
De boel goed afgedekt.
Een leven zonder zorgen.
Keurig verzekerd op papier,
dat is de manier.
In een duur etuitje opgeborgen,
dat gratis wordt verstrekt.
17 april 2008
Het paard is een edel dier,
heeft benen en geen poten
en viert victorie in de sport.
Het dient de mens in zijn vertier,
krijgt van hem van alles ingespoten
en maskeert daarmee fysiek tekort.
Het kan statig draven,
onmetelijk springen
en paradeert zo theatraal.
Ondertussen zijn paarden slaven
van gegoede kringen
en het grote kapitaal.
27 maart 2008
Het is behoorlijk mis
op menig boerderij.
Als ik me niet vergis
in elke legkippenbatterij.
De omvang van ’t kippenhok
niet groter dan A4.
Geen ruimte voor een stok
of het vinden van een pier.
Het wordt allengs minder
tussen de kippenstront.
Het geeft toch zoveel hinder
geen kip loopt er nog rond.
Steeds kleiner moet ik merken.
Was er eerst een scharrelei.
De boer weet het te beperken
tot een plekje voor een uitloopei.
17 april 2008
Niets kan mij meer vertellen
over hoe of wat ik voel.
Mijn buik kan goed voorspellen,
dat is een akelig gevoel.
Ben ik bang voor een examen
of dat ik misschien niet slaag,
dan trekt mijn buikje samen
en heb ik krampen in mijn maag.
Als ik plots opgewonden raak
en ik ben smoorverliefd
hebben vlinders het tot taak
dat mijn buikje bijna vliegt.
Heb ik iets verkeerds gegeten
en voel ik me zo ziek.
Laat mijn buik me weten:
Lozen met die kliek.
Soms als ik mijn buik betast
er even zacht in prik
dan is daar die zware last
Mijn buikje is te dik
Mijn buikje wil behoorlijk knorren,
het heeft onnoemelijke trek
en blijft dan zolang morren
tot ik het voedsel weer verstrek.
Krimp ik zomaar in elkaar
en ben ik gloeiend warm;
waarschuwt mijn buik: gevaar,
een ontstoken blinde darm!
16 april 2008
Ik dwaal over verstrooide lanen.
Proef de koelte van het bladerdek.
De zomerzon wijst de plek
me even verlost van zorg te wanen.
1 juli 2017
Jij, oase van de rust,
omrand met oude bomen,
die de ziel zacht sust
en waar ik graag mag komen.
Je groene bladerdek,
zeeft het licht voor morgen,
en geeft een laatste plek
de stilte na de zorgen.
Langs de ronding van je paden,
gezoomd met beukenhagen,
leer ik, van verdriet nog overladen,
dit weer rustig te verdragen.
Je bloemenrijke perken
geven plaats aan menig graf
en bedekt met fraaie zerken
koesteren zij, wat liefde gaf.
3 juli 2008
Het lijkt zo kort geleden,
dat je bent gezwicht.
Heden werd verleden.
Mijn donker werd jouw licht.
“Laat mij maar gaan”;
het laatste wat je zei.
Sinds die dag in mijn bestaan
ben jij voorgoed bij mij.
Kerstavond staan er lichtjes
verzameld op je graf
en denk ik heel voorzichtjes
aan alle goeds dat jij me gaf.
Laat alle mensen stralen,
die er zijn of zijn geweest.
We gaan het nieuwe jaar pas halen,
als lichtjesnacht weer is geweest.
19 december 2010
Laatst konden we de wereld aan,
was er geen pijn en geen verdriet.
We spraken zonder woorden.
Waren op de top van ons bestaan,
bestond kwaad en boosheid niet,
omdat we bij elkander hoorden.
Gisteren streelde ik heel zacht je wangen,
kon het maar langer duren.
Zwevend tussen hoop en vrees,
en stokkend in intens verlangen.
Onderweg naar de laatste uren,
vol van liefde, die ik in je gesloten ogen lees.
Straks rest enkel de gedachte,
waarin ons alles ligt verbonden.
Jouw geur en schoonheid,
de liefkozing die ons alle dagen wachtte
en die bepaalde wat we vonden,
en onze liefde leidt.
Ik zal je zoeken in de nacht,
op alle pleinen en in alle straten.
In mijn slaap kus ik je lippen,
niet begrijpend wie dit bracht.
Jouw bron van liefde zal mij nooit verlaten,
mijn zoetste water om te nippen.
7 juni 2012
Dag moeder, hier ben ik weer.
Ik moet je nog wat zeggen.
Wacht, ik kruip heel even op je schoot.
Kijk mijn knie doet zeer
en kun je me uitleggen:
Waarom ben je dood?
Ik breng vandaag iets voor je mee,
voor je moederdag,
het zit in deze doos.
Het zijn geheimen van ons twee.
Ze kwamen ineens voor de dag.
Ik bewaar ze al een poos.
Dit moet ik je ook nog vragen:
Geef papa, als je hem ziet,
oh, wat was het nou,
een dikke kus, hij mist je alle dagen
en heeft nog steeds verdriet.
Dag mama, ik ook van jou.
8 mei 2008
De stappen die ik zet,
brengen mij dichter bij mijn lot.
Ik prevel mijn gebed
en richt me tot mijn vader, God.
Vaderen zijn me voorgegaan.
Zij hebben het pad gelegd.
Het begin en eind, mijn voortbestaan,
waarop zoveel zinnen zijn gezegd.
Wetend dat ouders op mij pasten,
beantwoordt het de levensvraag:
Waarom ik de lusten en de lasten
onbekommerd met me draag.
Ook ik zal mijn kinderen leiden
en hen richting geven,
door de gevaren te vermijden,
naar het eeuwig leven.
5 september 2011