De mens laat zich vervangen.
Robotten staan al in de rij.
Nooit ziek of een dagje vrij.
Een kapitaal verlangen.

De auto die zelf stuurt.
Tabee aan de chauffeur!
Geen ruit, geen stoel of deur.
Het wordt zelfs veilig in de buurt.

Geldt dit ook voor dieren?
De koe heeft afgedaan.
De melkrobot zie ik al staan.
Ik hef het glas om het te vieren.

4 oktober 2014

Je bent altijd op zoek
naar wie je werkelijk bent
in twijfel over je bestaan.
Je doorworstelt menig boek ,
waarin je jezelf herkent,
en waarmee je door kunt gaan.

Leef ik in het nu en hier?
Kom ik voort uit het verleden?
Waarin ligt mijn voortbestaan?
Was ik mens of dier?
Wie ben ik in het heden?
Ligt het ver van mij vandaan?

Het gaat om de verbinding.
We zijn een samenstel.
Hart en ziel en lijf.
Voortdurende uitwisseling,
schakel in een spel,
een eeuwig tijdverdrijf.

5 oktober 2014

We geven alles door,
staan altijd naast elkaar.
Vandaag gaan we er weer voor,
Het komt piekfijn voormekaar.
Niets wordt er verzwegen,
We produceren steeds op tijd.
Wat houdt ons nog tegen?
Samen voeren we de strijd,
totdat een de boel verzaakt.
Laat een ander het maar doen.
Het hele zaakje kraakt,
zuigt je leeg, als met een zoen.

1 oktober 2014

Bij zeeën van mensen
met feesten en grote partijen,
is het een komen en gaan,
tot ziens en goede wensen.
Auto’s in lange rijen
komen voor even tot staan.

Ruiten beslaan,
deuren gaan open en dicht.
Verhit of van de kook,
je kort laten gaan,
met een laatste bericht:
“Tot later op deze kusstrook”.

3 oktober 2014

Sinds jaren loop ik aan je zij,
totdat we onze rollen ruilen.
Daarna leef ik verder in jouw naam,
zo gaat er geen dag voorbij,
moet ik om je lachen, om je huilen,
bekijk in de wereld door jouw raam.

Je moet niet hangen aan het leven,
want ik ben je schaduwkant.
Zo help ik je van je zorgen af,
als ik jou die van mij zal geven.
Sta ik in jouw plaats aan de rand.
en lig jij in mijn graf.

2 oktober 2014

Een boog als poort.
Een doorgang naar de overkant.
Anders zien, het ondergaan.

Niet verstoort.
De ruimte voorbij de rand.
Anders horen, het verstaan.

Het bekoort.
Het kijken met verstand.
Anders voelen, het overgaan.

Het gloort.
De kunst is het verband.
Anders zijn, het bestaan

27 september 2014

Nu ik aan je denk,
loop ik naast je hand in hand,
kruip heel voorzichtig op je schoot,
leg ik mijn hoofd zacht op je schouder neer.

Nu ik je aandacht schenk,
lees ik je voor uit de ochtendkrant,
snij voor vanmiddag vast je brood,
schud ik je kussen nog een keer.

30 september 2014

Zijn woord haar bestaan.
Niet geboren maar zo te zijn.

Veroordeeld.

Hun zinnen haar lot.
Gekooid zonder reden.

Ondergeschikt.

Haar rede is haar bestaan.
Onafhankelijk vrouw.

Ontworsteld.

29 september 2014

Wat ik zeg, is niet wat je hoort.
Wat ik doe, is niet wat gebeurt.
Wat ik zie, is niet wat er is.

Wat ik zeg, verandert het zijn.
Wat ik doe, volgt het gedrag.
Wat ik zie, breekt de ruit.

Wat ik voel, is gelijmd.
Wat ik weet, is vergeten.
Wat ik ben, zijn scherven.

28 september 2014

Het dagelijkse heeft zijn scherpe kanten.
Het gewone is niet vlak geschuurd
Alles blijft ongeschaafd, heeft splinters
die halen aan de huid.

Het dierbare houdt zijn ruwe randen.
Hoelang ook de liefde duurt
Het kent zomers en kent winters,
verdroogt en schraalt de huid.

Voortdurend krassen op je handen,
waardoor je zorgzaam stuurt,
langs bochten en langs hinder,
toch zalft het liefde in de huid.

24 september 2014